Picerija - krušna peć je razvijena nakon preseljenja dominantnog tržišta kamina u Beograd.

Drugovi koji profesionalno borave na Vinčanskom arheološkom lokalitetu su mi pokazali dobro očuvane fragmente krušne peći od pre 5 do 6.000 godina. Peć je oblika polovine kruške, otuda krušna peć, kao i slovenska reč "kruh" (hleb) - ono što se peče u krušnoj peći. Bitnijih razlika u principu izmedu tadašnje peći i današnje picerije - nema.

Skoro dvadesetpetogodišnje iskustvo u gradnji pica-peći je na neki način diskontinuirano: krajem osamdesetih smo imali mali "bum" picerija na drvo; gde god da smo je sagradili, ugasili bi peći na gas i struju u krugu od više kilometara. Devedesete donose "picu-uličarku" - parče testa sa nešto nadeva, sve na kartončić, i – kraj gladi. Tih godina smo radili amaterske peći za porodičnu upotrebu.

Poslednjih godina, peć "drvara", sa neponovljivo jasnom pikantnošću tananog testa i biranog priloga, zauzima mesto koje joj pripada. Svakako, ovo zahteva višestruko oštrije kriterijume po pitanju režima temperature, promaje, dizajna. Dok je kamin primenjena termo-tehnika sa širokim prostorom za primenu nauke, gradnja picerije je skoro čista zanatska veština, kao i sama upotreba – spremanje pica.